Ο Θάνατος του Εμποράκου

Πριν λίγες ημέρες έκλεισε το Σούπερ-Μάρκετ της γειτονιάς μου, στο οποίο η οικογένεια μου υπήρξε πελάτης από τότε που μπορώ να θυμηθώ. Παρόλο που πριν λίγα χρόνια αγοράστηκε από μεγάλη αλυσίδα  για εμάς πάντα παρέμεινε ο αγαπημένος "Παπαγεωργίου", το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μας και της καρδιάς μας. Το υποκατάστημα αυτό λοιπόν έκλεισε αφού η μαμά εταιρία αγόρασε ένα παλιό εργοστάσιο στη περιοχή, το οποίο στη συνέχεια αναμόρφωσε σε ένα σύγχρονο υπέρ-μάρκετ (νεολογισμός) επιφάνειας αρκετών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. 
Η διακοπή της λειτουργίας της μετεξέλιξης του "Παπαγεωργίου" με έφερε αντιμέτωπο με μια φοβερή δυσκολία. Έπρεπε να ψάξω νέο σουπερμάρκετ και να αλλάξω συνήθειες πραγματικά μιας ζωής. Για δυο-τρεις μέρες άντεξα χωρίς να ψωνίσω, σήμερα (Πέμπτη) άρχισα να αντιμετωπίζω το φάσμα της πείνας και της έλλειψης ειδών πρώτης ανάγκης, όπως χαρτοπετσέτες (πράγματι είναι πιο χρήσιμες και από το χαρτί υγείας!), έτσι λοιπόν αποφάσισα να αναζητήσω τη τύχη μου - Μα πόσο εξαρτημένοι είμαστε πια;!

Σκέφτηκα να επισκεφτώ το νέο μεγάλο υπέρ-μάρκετ, που μου στέρησε το αγαπημένο μου κατάστημα.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί... Δεν έχω νιώσει ποτέ μου μεγαλύτερη καταναλωτική ηδονή! Χάθηκα πραγματικά μέσα στους δυο απέραντους ορόφους του! Ζαλίστηκα από τις δεκάδες ετικέτες για κάθε προϊόν! Εντόπισα προϊόντα που αγνοούσα ακόμη και την ύπαρξή τους! Ένας νέος γενναίος κόσμος γεννήθηκε στο καταναλωτικό μου ορίζοντα.
Δεν ξέρω αν είναι κάποιο σύνδρομο που εμφανίζουν οι απόγονοι της generation X, αλλά ένιωσα δικαιωμένος για το κόπο μου να πάρω το αμάξι και να πάω μέχρι εκεί! Πραγματικά άξιζε το κόπο. Στο τέλος φεύγοντας με το καρότσι μου γεμάτο και αφού είχα ικανοποιήσει τα ένστικτά μου, σταμάτησα και σκέφτηκα:
"Πως θα ανταγωνιστεί αυτό το γίγαντα, όχι ένα μπακάλικο ούτε ένα μίνι μάρκετ αλλά ένα τυπικό σουπερμάρκετ της περιοχής;" Η απάντηση μάλλον δεν θα είναι ευχάριστη για το σουπερμάρκετ...
Πρέπει να στεναχωριόμαστε, πρέπει να νοσταλγούμε, πρέπει να χαιρόμαστε, πρέπει να.. να.. να.. Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση, δεν ξέρω αν αυτό είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων την οποία πρέπει να αποδεχτούμε και στην οποία πρέπει να προσαρμοστούμε.
Αλλά δεν νομίζω ότι θα υπήρχε κάτι καλύτερο να περιγράψει όλη αυτή τη κατάσταση από το τίτλο του έργου του Άρθουρ Μίλερ, ο Θάνατος του Εμποράκου.